Karabiner 98k (Kar98k, K98k) –niemiecki karabin z okresu II wojny światowej
.
Historia Konstrukcji[]
Przepisowym karabinem Armii Cesarstwa Niemieckiego w czasie I wojny światowej byłGewehr 98 (Gew98). Był to typowy karabin początku XX wieku o długości 1250 mm, z lufą długości 740 mm. Doświadczenia wojenne wykazały, że tak długa lufa jest zbędna, a karabin za długi.
Efektem tych doświadczeń było skonstruowanie w latach 20. w kilku krajach krótkich karabinów systemu
Bagnet
Mausera z lufami długości ok. 600 mm (belgijski FN Mle1924/30, czeski vz. 1924, polski wz. 1929). W Niemczech podstawą do stworzenia krótkiego karabinu był karabinek Kar98AZ. Został on skonstruowany w 1908 roku dla artylerzystów i saperów. Ponieważ Kar98AZ miał być bronią służącą do samoobrony, nie posiadał mocowania bagnetu, co dyskwalifikowało go jako broń piechoty. Dostosowanie go dla tej formacji polegało na zastosowaniu podstawy bagnetu. Przy okazji zmodyfikowano podajnik magazynka (przy pustym magazynku podajnik blokował zamek w tylnym położeniu informując żołnierza o konieczności ponownego załadowania magazynka).
Nowy karabin był początkowo produkowany na eksport. Dopiero 14 czerwca 1935 roku został przyjęty do
uzbrojenia jako Kar98k (oficjalnie był więc karabinkiem). Pierwszą modernizację Kar98k przeszedł w 1939 roku. Osłonięto wtedy muszkę tunelową osłoną. Kiedy zaczęło brakować drewna orzechowego na łoże, zastąpiono je łożem wykonanym ze sklejki. Nowy materiał wymusił zmianę konstrukcji kolby, która zamiast płaskiej stopki otrzymała tłoczony z blachy trzewik. Coraz więcej części karabinu było tłoczonych (zamiast frezowanych).
Coraz gorsza sytuacja militarna III Rzeszy sprawiła, że od 1943 roku wprowadzano coraz więcej uproszczeń w konstrukcji karabinu. Przedni bączek zastąpiła opaska z blachy, karabiny przestały być wyposażane w bagnety i wyciory. W 1944 roku zastąpiono umieszczoną na
kolbie blaszaną rozetę z przelotowym otworem (tzw. babka służąca do rozkładania zamka), otworem w trzewiku kolby. Egzemplarze wykonane w 1945 roku często posiadały stały celownik przystrzelany na odległość 100 m i skrócone łoże (oszczędność drewna). Niektóre egzemplarze nie posiadały żadnego pokrycia zabezpieczającego przed korozją.
W latach 1935-1945 wyprodukowano ponad siedem milionów karabinów Kar98k (4,4 miliona w zakładach Mausera, 1,7 miliona w zakładach J.P.Sauer & Sohn, milion w zakładach Gustloff-Werke). Pomimo wprowadzenia do uzbrojenia karabinów samopowtarzalnych i automatycznych Kar98k do końca wojny pozostał przepisowym karabinem Wehrmachtu.
Po zakończeniu II wojny światowej karabiny Kar98k trafiły do arsenałów wielu państw. Między innymi dużą ilość tych karabinów była używana do lat 70. w Izraelu (większość izraelskich Mauserów została przebudowana na wersję kalibru 7,62 x 51 mm NATO. Obecnie Kar98k jest wykorzystywany przez Wachbataillon - reprezentacyjny pododdziałBundeswehry.
Opis konstrukcji[]
Karabin Kar98k był indywidualną bronią powtarzalną. Zamek czterotaktowy, ślizgowo-obrotowy. Ryglowanie za pomocą dwóch rygli. Zasilanie ze stałego, dwurzędowego magazynka pudełkowego o pojemności pięciu naboi. Przyrządy celownicze składały się z trójkątnej muszki i celownika krzywkowego. Broń była wyposażona w bagnet nożowy. Na zakończeniu lufy można było montować granatnik nasadkowy (Schiessbecher).