T-34

T-34 –radziecki czołg średni produkowany w latach 1941-1958.

W chwili pojawienia się na froncie II wojny światowej, był uważany za najlepszy czołg świata. Posiadał opinię pojazdu, którego wykorzystanie znacząco wpłynęło na przebieg wojny. Początkowo produkowany w Charkowskiej Fabryce Parowozów im. Kominternu, był podstawą uzbrojenia radzieckich sił pancernych w latach 1941–1945. Podczas wojny był pojazdem pancernym wyprodukowanym w największej liczbie egzemplarzy. Był też drugim, pod względem wielkości produkcji, czołgiem wszech czasów – po swoim następcy, czołgu serii T-54/55. W 1996 roku T-34 był nadal używany przez 27 krajów świata.

Czołg T-34 powstał jako rozwinięcie serii czołgów pościgowych (szybkobieżnych) BT. Zastąpił ostatecznie w eksploatacji pojazdy: BT-5, BT-7 oraz czołg piechoty T-26. Wyróżniał się solidnością wykonania i dużą siłą ognia. Początkowo jego skuteczność w polu walki była niska z powodu nieergonomicznego projektu rozmieszczenia załogi i braku radiostacji. Zastosowanie dwuosobowej wieżywymagało od dowódcy czołgu pełnienia jednocześnie funkcji działonowego (cecha charakterystyczna dla wielu czołgów tego okresu). Takie rozwiązanie było mniej efektywne od rozmieszczenia załóg nowych niemieckich czołgów, których wieże mieściły trzyosobową obsadę (dowódcę, działonowego i ładowniczego).

Projekt i konstrukcja czołgu były stale modernizowane. Poprawiono jego skuteczność i zmniejszono koszty produkcji. Pojawiały się też jego nowe wersje. Z początkiem 1944 roku na polach bitewnych pojawił sięT-34/85, z potężniejszym działem kalibru 85 mm oraz wieżą zaprojektowaną dla trzech czołgistów.

Historia produkcji

Rewolucyjny projekt

„Nie mieliśmy niczego podobnego.” –Friedrich von Mellenthin.

Przed rokiem 1939 do najliczniejszych czołgów radzieckich należały: czołg lekki T-26 i seria czołgów pościgowych BT. T-26 był powolnym czołgiem piechoty, zaprojektowanym w celu dotrzymania kroku jej żołnierzom. Czołgi BT były tzw. czołgami szybkimi, przeznaczonymi do walki z innymi pojazdami tego typu. Na polu walki miały wykonywać zadania należące dawniej do kawalerii. Oddziały wyposażone w te pojazdy miały dokonywać szybkich, zaskakujących manewrów oskrzydlających pozycje obronne przeciwnika. Oba charakteryzowały się cienkim opancerzeniem. Wytrzymywały ostrzałbroni strzeleckiej, jednak były podatne na pociski rusznic i dział przeciwpancernych. Stanowiące ich napęd silniki benzynowe łatwo ulegały pożarom. Czołgi były konstrukcjami opartymi o projekty innych krajów z przełomu lat 20. i 30. XX w.: T-26 bazował na konstrukcji brytyjskiego czołgu Vickers E. BT powstały na bazie projektu amerykańskiego inżyniera Waltera Christie.

15 sierpnia 1937 roku dyrekcja Armii Czerwonej podjęła decyzję o utworzeniu biura konstrukcyjnego w Charkowskiej Fabryce Parowozów (ChPZ) w Charkowie, w celu skonstruowania następcy czołgów BT. Na szefa biura został wyznaczony inżynier wojskowy 3. rangi Adolf Dik, który opracował kluczowe dla projektu szkice nowo tworzonej maszyny. Jesienią jednak Dik wraz ze swym zespołem został aresztowany przez NKWD i zesłany na łagry, a dalsze prace nad prototypem przydzielono inżynierowi Michaiłowi Koszkinowi. Prototypowy czołg, nazwany A-20, został wyposażony w 25-milimetrowy pancerz, działo 45 mm i nowy model dwunastocylindrowego silnika wysokoprężnego W-2, napędzanego mniej łatwopalnym olejem napędowym. Miał także 8x6-kołowy wymienny układ jezdny (w przeciwieństwie do 8x2 czołgów BT), który pozwalał na jazdę kołową bez gąsienic. Cecha ta w znacznej mierze wpływała na trwałość podwozi czołgów tego typu. Prototypowe pojazdy na płaskim terenie rozwijały prędkość do 85 km/h. Nie miało to jednak przełożenia na skuteczność bojową, a silnik znacznie podnosił ciężar pojazdu. W późniejszym okresie uznano to za marnotrawstwo przestrzeni wewnątrz wozu. W konstrukcji A-20 wykorzystano także pozytywne doświadczenia z prac (projekty BT-IS i BT-SW-2) nad pochyłym pancerzem. Ustawione pod dużym kątem płyty pancerne, powodowały większe prawdopodobieństwo załamania toru lotu (tzw. rykoszetu) pocisków przeciwpancernych niż pancerz pionowy.

Koszkin uzyskał aprobatęStalina na stworzenie drugiego prototypu, lepiej opancerzonego i uzbrojonego, tzw.

Potopione czołgi T-34 w białoruskich mokradłach.

„czołgu uniwersalnego”. Nazwano go A-32, od 32-milimetrowego pancerza przedniego. Posiadał działo 76,2 mm oraz taki sam model silnika (W-2). Czołgi były testowane na poligonie w Kubince w 1939 roku. Udowodniono, że cięższy A-32 jest równie mobilny jak A-20. Cięższa wersja A-32 z 54-milimetrowym przednim pancerzem i szerszymi gąsienicami została przyjęta do produkcji pod oznaczeniem T-34. Oznaczenie to nawiązywało do roku 1934, kiedy Koszkin zaczynał formułować założenia projektu przyszłego czołgu (a także uczczenia dekretu nakazującego zwiększenie sił pancernych).

Dwa prototypy T-34 zostały ukończone w styczniu 1940 roku. Przejechały wyczerpującą, 2000-kilometrową trasę z Charkowa do Moskwy (demonstracja dla przywódców ZSRR) i dalej pod Linię Mannerheima. Planowano użycie pojazdów w toczącej się właśnie wojnie z Finlandią. W rejon walk, dotarły one jednak już po ich zakończeniu. Powróciły do Charkowa przez Mińsk oraz Kijów na przełomie kwietnia i maja 1940 roku. Usterki wykryte w zawieszeniu po jeździe testowej zostały poprawione. Sprzeciw dowództwa oraz obawy o duże koszty produkcji zostały ostatecznie zlekceważone przez władze polityczne. Pierwsza seria produkcyjna nowych czołgów została ukończona we wrześniu 1940 roku. W tym czasie wstrzymano w KhPZ produkcję czołgów T-26, BT oraz kilkuwieżowego czołgu średniego T-28 i jego następcy T-29. Koszkin zmarł na zapalenie płuc na skutek wyczerpania jazdą z Charkowa do Moskwy. Na czele biura konstrukcyjnego, zastąpił go twórca zawieszenia T-34 –Aleksander Morozow.

T-34 posiadałzawieszenie Christiego, użyte wcześniej w czołgach BT. Został jednak pozbawiony możliwości jazdy na kołach. Posiadał solidny pancerz, mocny silnik i szerokie gąsienice. Początkowa wersja była wyposażona w działo 76,2 mm. Była często nazywana T-34/76 (pierwotnie oznaczenie niemieckie). W 1944 roku rozpoczęto produkcję drugiej głównej wersji czołgu –T-34/85. Posiadała ona większą wieżę, wyposażoną w działo kalibru 85 mm.

Uruchomienie i utrzymanie produkcji

T-34 stał się przyczyną zmian w radzieckim przemyśle. Był najmocniej opancerzonym czołgiem średnim wyprodukowanym do tej pory w ZSRR. Jego podzespoły wytwarzano w różnych fabrykach: Charkowska Fabryka Paliwowa nr 75 dostarczała silniki W-2, Leningradzka Fabryka Kirowska (dawny zakład przemysłowy Putiłowa) produkowała działo L-11, zaś Fabryka Dynamo w Moskwie wytwarzała elementy elektryczne. Czołgi były budowane początkowo w KhPZ nr 183, od początku 1941 roku w Stalingradzkiej Fabryce Traktorów (STZ). W lipcu 1941 roku ich produkcja rozpoczęła się w Fabryce „Krasnoje Sormowo” nr 112 w Gorkim. Czasem pojawiały się problemy z wadliwymi płytami pancernymi. Z powodu deficytu nowych silników diesla W-2 czołgi T-34, początkowo produkowane w fabryce w Gorkim, zostały wyposażone w stosowane w czołgach BT, spalające benzynę silniki lotnicze MT-17 oraz niedoskonałe technicznie:skrzynię biegów i sprzęgło. Jedynie czołgi dowódców kompanii były wyposażone w radiostacje. Takie urządzenia były wówczas drogie i dostarczane w

małych ilościach. Działo L-11 nie spełniało oczekiwań. Biuro projektowe Wasilija Grabina w Fabryce nr 92 w Gorkim zaprojektowało lepsze działo noszące oznaczenie F-34. Wysocy urzędnicy nie chcieli początkowo wydać zgody na ich produkcję. Oficjalną zgodę otrzymano od Państwowego Komitetu Obrony w późniejszym terminie, po otrzymaniu pochwał dla nowej konstrukcji od dowództw oddziałów eksploatujących czołgi w polu.

Nastąpiły naciski polityczne konserwatywnych członków rządu i dowódców armii. Zamierzali oni przywrócić produkcję starszych czołgów T-26 i BT. Dążyli również do zatrzymania produkcji T-34. Powodem tego były prowadzone prace nad projektem udoskonalonego T-34M. Podobne polityczne przepychanki były kontynuowane w latach powojennych, kiedy T-55, T-64 i T-72 były jednocześnie produkowane w różnych fabrykach na zlecenie czołowych komunistów Rady Najwyższej ZSRR. Niespodziewany atak Niemiec na Związek Radziecki 22 czerwca 1941 roku (Plan Barbarossa) zmusił ZSRR do wstrzymania dalszych prac nad nowymi modelami czołgów i przestawienia się na masową produkcję wdrożonych już konstrukcji.

Gwałtowne i szybkie ataki Niemiec wymusiły ewakuację zagrożonych zdobyciem fabryk czołgów za Ural. KhPZ została przeniesiona w okolice obecnego zakładu Uralwagonzawod w Niżnym Tagile, niegdyś Uralskim Zakładzie Wagonów im. Feliksa Dzierżyńskiego, który przekształcono w Uralską Fabrykę Czołgów im. Józefa Stalina nr 183. Fabryka Kirowska została ewakuowana, jeszcze zanim otoczono Leningrad, i przeniesiona wraz z Charkowską Fabryką Paliwową do Fabryki Traktorów im. Józefa Stalina w Czelabińsku, nazwanej wkrótce Tankograd („Miasto Czołgów”). Linię montażową Fabryki Czołgów im. Klimenta Woroszyłowa nr 174 z Leningradu przeniesiono do Uralskiej Fabryki oraz nowej Omskiej Fabryki nr 174. Zakład Przemysłu Ciężkiego im. Sergo Ordżonikidze (UZTM) w Swerdłowsku przejął wiele mniejszych fabryk. Zanim głównym ośrodkiem produkcyjnym uzbrojenia stały się fabryki na Uralu, kompleksem przemysłowym była Stalingradzka Fabryka Traktorów produkująca 40% wszystkich czołgów T-34. Kiedy jednak zakład został otoczony podczas ciężkich walk o Stalingrad, sytuacja zaczęła się pogarszać. Na skutek braku surowców wprowadzono nowe metody produkcji, a wyprodukowane T-34 były wypuszczane na pole bitwy często bez malowania. Stalingrad utrzymał produkcję do września 1942 roku.

Przerwa w produkcji stała się pretekstem do zmian technologicznych, upraszczających obsługę i zmniejszających koszty produkcji. W celu jej automatyzacji wprowadzono nowe rozwiązania, głównie kwestii spawania oraz utwardzania płyt pancernych. Zastosowano pomysły profesora Jewgienija Patona. Projekt działa 76,2 mm F-34 Model 1941 uproszczono. Pierwotnie składało się ono z 861 części, po poprawkach z 614. W ciągu dwóch lat koszt produkcji czołgu został zmniejszony z 269 500 w 1941 roku do 135 000 rubli Produkcja została wstrzymana w drugiej połowie 1942 roku, mimo że próbowano zastąpić najbardziej doświadczonych pracowników fabryki, wysłanych na front, siłą roboczą składającą się w 50% z kobiet, w 15% z dzieci i w 15% z inwalidów oraz mężczyzn w wieku poprodukcyjnym. T-34, które miały być „pięknie wykonanymi maszynami z doskonałym wykończeniem, porównywalnymi bądź lepszymi niż te z Europy Zachodniej bądź Ameryki”, były lepiej wykończone niż w 1941, choć nie zostały dopracowane w kwestii mechaniki

Ulepszenia

„Technologiczny wyznacznik norm projektowania czołgów podczas II wojny światowej” –Steven Zaloga et al

W 1942 roku rozpoczęto produkcję nowej sześciokątnej wieży, której konstrukcję zapożyczono z zarzuconego projektu czołgu T-34M. Dzięki niej T-34 posiadał wyposażoną w wielostronne wizjery kopułędla dowódcy. Poprawiono też wygodę obsługi. Ograniczone zaopatrzenie w kauczuk wymusiło zastosowanie zespolonych kół drogowych, a do ulepszonej, 5-biegowej skrzyni i silnika dodano nowe sprzęgło.

W 1942 roku na pola bitew dostarczono niemieckie czołgi ze skutecznymi w boju, długimi działami 75 mm. Po wprowadzeniu do produkcji T-34, biuro projektowe Morozowa rozpoczęło pracę nad prototypem nowoczesnego czołgu T-43. Nacisk położono na poprawę ochrony pancerza w stosunku do T-34. Dodano również nowatorskie urządzenia takie jak drążek skrętny w zawieszeniu i trzyosobową wieżę oraz poprzecznie ustawiony silnik. Z powodu zagrożenia wojną zrezygnowano z wprowadzania nowego typu czołgu. Z T-43, opracowywanego w bezpośredniej konfrontacji z projektem KW-13, tworzonym przez czelabińskie biuro patentowe, zamierzano uczynić uniwersalny czołg, zdolny zastąpić zarówno T-34, jak i ciężki czołg KW-1.

W 1943 roku Niemcy przeciwko wojskom radzieckim wystawili nowe czołgi: Tygrysy i Pantery. Doświadczenia z bitwy pod Kurskiem i sprawozdania dowódców z linii frontu wykazały, że 76-milimetrowe działa czołgu T-34 nie wystarczały do sprawnej walki z nowymi maszynami wroga. Uznano 85-milimetrowe działa przeciwlotnicze za bardzo skuteczne w walce z niemieckimi czołgami. Narodził się pomysł połączenia ich z czołgami.

W konsekwencji tego odwołano prace nad T-43, a dowództwo radzieckie podjęło decyzję o przestawieniu linii technologicznych fabryk na produkcję nowego modelu T-34 o zwiększonej (z 1,425 m do 1,6 m) średnicy wieży. Projekt tejże, zapożyczony z T-43, został pośpiesznie dopasowany przez W. Kericzewa w Fabryce „Krasnoje Sormowo”do potrzeb T-34. W rezultacie nowy czołg T-34/85 posiadał dużo skuteczniejsze działo oraz trzyosobową wieżę wyposażoną w radiostację. Teraz dowódca zajmował się tylko dowodzeniem czołgiem, pozostawiając obsługę działa działonowemu i ładowniczemu. Inną istotną częścią wyposażenia byłperyskop obserwacyjny Vickers Mk IV, skopiowany z przedwojennych polskich i brytyjskich projektów, który po zamontowaniu na dachu wieży pozwalał dowódcy na swobodną obserwację terenu wokół czołgu.

Całkowita produkcja nieco spadła, gdy rozpoczęto wytwarzanie nowego modelu czołgu. Mimo że T-34/85 nadal nie był gotowy na starcie z Panterą, po zwiększeniu jego siły rażenia poprzez montaż nowego działa okazał się dużo skuteczniejszy niż poprzednio. Decyzja o wzmocnieniu już istniejącego modelu zamiast montowania nowego pozwoliła obywatelom ZSRR na wytwarzanie czołgów w takiej liczbie, że różnice w uzbrojeniu mogły być uznane za nieistotne. W maju 1944 Wehrmacht posiadał jedynie 304 Pantery działające na froncie wschodnim, podczas gdy pracownicy radzieccy, przyspieszając produkcję T-34/85, wytwarzali do 1200 sztuk miesięcznie.

Stosunek jakości i produkcji do ceny

Koszt produkcji jednego czołgu T-34/85 był początkowo wyższy o 30% niż Modelu 1943, na poziomie 164 tysięcy rubli; jednakże w 1945 roku spadł do 142 tysięcy. W trakcie wojny koszt czołgu spadł o połowę w stosunku do 1941 roku, gdy wynosił 270 tysięcy rubli. W międzyczasie poziom produkcji utrzymał się mniej więcej na tym samym poziomie, a zdolność penetracji pancerza przez działo oraz grubość opancerzenia przodu jego wieży wzrosły dwukrotnie.

Dane o produkcji

Do końca 1945 roku wyprodukowano około 57 tysięcy czołgów T-34: 34 780 oryginalnych T-34 w latach 1940-1944 oraz kolejne 22 599 czołgów T-34/85 w latach 1944-1945. Największym producentem była Fabryka nr 183 (UTZ) z 28 952 czołgami T-34 oraz T-34/85, zbudowanymi między 1941 a 1945 rokiem. Drugą co do wielkości produkcji była Fabryka nr 112 (Krasnoje Sormowo) w mieście Gorki z 12 604 czołgami obu typów. W 1946 zostało zbudowanych 2701 czołgów, a później zaprzestano produkcji na wielką skalę. Została ona uruchomiona na licencji w Polsce (1951–1955) oraz w Czechosłowacji (1951–1958), gdzie zostało zbudowanych odpowiednio 1380 i 3185 czołgów. Później przestawiono się na produkcję czołgów T-54/55, a następnie T-72. W późnych latach 60. XX wieku radziecki T-34/85 przeszedł program modernizacji (T-34M) na potrzeby eksportu i rezerwy. Wyposażono go w elementy napędowe z serii czołgów T-54/55. W ten sposób dostosowano go do ówczesnych standardów czołgów radzieckich.

Nazewnictwa modelu

Niemiecki wywiad podczas II wojny światowej przypisywał modelom T-34/76 i T-34/85 drobne zmiany w

nazewnictwie polegające na wstawieniu dodatkowej litery, np.T-34/76A. Ta terminologia była najczęściej stosowana na Zachodzie, szczególnie w literaturze popularnej.

Armia Czerwona nigdy nie ustalała zasad nazewnictwa produkowanych przez siebie seryjnych modeli. Jednak od lat 80. XX w. w pracach wielu autorów (szczególnie amerykańskiego specjalisty od wozów bojowych, Stevena Zalogi) stosowano nazewnictwo rosyjskie:T-34 i T-34-85, wraz z niewielkimi wyróżnieniami modeli na podstawie roku produkcji, np. T-34 Model 1940. Użyty tutaj system nazewnictwa jest podobny do amerykańskiego, z wyjątkiem przyjętej w Polsce nazwy T-34/85 dla czołgów T-34 z działem 85 mm.

Niektórzy rosyjscy historycy stosują inne nazewnictwa: pierwszy T-34 opisują jako T-34 Model 1940 zamiast 1939, wszystkie T-34 z pierwotną wieżą i działem F-34 nazywająT-34 Model 1941 w miejsce Modeli 1941 i 1942, zaś T-34 z sześciokątnąwieżą –Model 1942zamiast Modelu 1943.

Zdobyte czołgi T-34 w niemieckiej eksploatacji nazywano Panzerkampfwagen T-34 747(r), gdzie (r) jest skrótowcem od Russland(Rosji).

Finowie nazwali czołg T-34 Sotka od gągoła, kaczki morskiej, ze względu na jego boczną sylwetkę przypominającą pływające ptactwo wodne (z tym związek mają wspomnienia fińskiego asa pancernego Lauriego Heino). T-34/85 został nazwany pitkäputkinen Sotka, „długolufową Sotką”.

T-34 (w niemieckim nazewnictwie: T-34/76) – oryginalna wersja z działem 76,2 mm.

• Model 1940 (T-34/76A) – wczesne uruchomienie produkcji z prowizorycznym działem czołgowym 76,2 mm L-11 w dwuosobowej wieży.
• Model 1941 (T-34/76B) – właściwa produkcja z cięższym pancerzem oraz skutecznym działem F-34 76,2 mm.
• Model 1942 (T-34/76C) – wiele drobnych udoskonaleń w produkcji.
• Model 1943 (T-34/76D, E oraz F) – odlana nowa, sześciokątna wieża, przez Niemców nazywana „Myszką Miki” z powodu jej charakterystycznego wyglądu z otwartymi dwiema jednakowymi, okrągłymi klapami zamontowanymi na jej dachu. Wprowadzono również nową kopułę dla dowódcy.

T-34/57 – mniej niż 324 czołgi T-34 w roku 1941 i w latach 1943–1944 zostały uzbrojone w szybkostrzelne działa 57 mm ZiS-4 lub ZiS-4M, aby służyć jako niszczyciele czołgów. Część z nich wzięła udział w bitwie o Moskwę.

T-34/85 – jako najważniejsze udoskonalenie zawierał trzyosobową wieżę z długim działem 85 mm.

• Model 1943 – produkcja z działem D-5T 85 mm trwała krótko, od lutego od marca 1944 roku.
• Model 1944 – ostateczny model z prostszym w wykonaniu działem ZiS-S-53 85 mm, radioodbiornikiem przeniesionym z kadłuba do lepiej rozplanowanej wieży, posiadającej nowy wizjer dla działonowego.

Do T-34/85 także po wojnie wprowadzano liczne techniczne ulepszenia, przede wszystkim w ramach radzieckich programów modernizacyjnych w 1960 i 1969 roku. Wszystkie modele T-34/85 mają podobny wygląd zewnętrzny.

Przedwojenne plany udoskonalenia czołgu T-34 zostały wznowione w 1944, a nowe modele ujednolicano z czołgiem T-44. Nowy czołg T-44 posiadał wieżę zaprojektowaną na wzór tej z T-34/85 i całkowicie nowy kadłub z drążkiem skrętnym i poprzecznie montowanym silnikiem. Był niższy niż T-34/85 i był prostszy w produkcji. Od 150 do 200 tych czołgów zostało zbudowanych przed końcem wojny. Po pewnych modyfikacjach w napędzie wraz z nową wieżą i działem stał się czołgiem T-55, którego produkcja została rozpoczęta w 1947 roku.

Szeroko eksportowane egzemplarze T-34/85 produkcji czechosłowackiej można rozpoznać po półstożkowej, opancerzonej owiewce (wyglądającej jak ustawiona tyłem do kierunku jazdy chochla) na lewym tylnym, pochylonym panelu bocznym w przedziale silnikowym sponsonu.

Wersje

Rozpoznanie różnych wersji czołgu T-34 może być skomplikowane. Odlewy wież, powierzchowne szczegóły i uzbrojenie różniły się w zależności od fabryki, w której zostały wyprodukowane. Nowe funkcje były dodawane w trakcie produkcji lub dopasowywane do starszych czołgów. Uszkodzone i wyłączone z walki czołgi montowano od nowa. Czasami dodawano do nich wyposażenie nowszych modeli, a nawet całkiem nowe wieże. Niektóre egzemplarze miały także dodatkową osłonę przeciwpancerną, zrobioną z zezłomowanej stali o różnej grubości, zespawanej na kadłubie i wieży. Tak zmodyfikowane czołgi nosiły nazwęs ekranami (ros. с экранами, ‘z ekranami’).

Pierwsze czołgi wyprodukowane w 1940 zostały zainstalowane wraz z radioodbiornikiem 10-RT 26E,

instalowanym także na działach samobieżnych SU-100. 10-RT 26E został wkrótce zastąpiony przez model 9-RS. Od 1953 roku modele T-34/85 były wyposażane w radioodbiorniki R-113 Granat.

Inne bojowe pojazdy opancerzone zbudowane na podstawie T-34

• Czołgi z miotaczem płomieni – OT-34 i OT-34/85, wyposażone w miotacz ognia, montowany w miejsce kadłubowego karabinu maszynowego.
• PT-1 T-34/76 –Protiwominnyj Trał (trał przeciwminowy) – czołg z trałem naciskowym, najczęściej budowany na podwoziu T-34 Model 1943 oraz T-34/85.
• Działa samobieżne – Podwozie T-34 było używane jako podstawa dla serii dział samobieżnych:
  • SU-122,
  • SU-85,
  • SU-100.

Po II wojnie światowej niektóre czołgi T-34 zostały wyposażone w haubice 122 mm i były używane jako artyleria samobieżna przez wojska Syrii i Egiptu.

W Chinach, na podwoziu T-34, zbudowano podwójnie sprzężoną samobieżną armatę przeciwlotniczą kalibru 37 mm, noszącą oznaczenie Typ 63.

Pojazdy wsparcia oparte na czołgu T-34

Produkcja wielu pojazdów wsparcia – a nawet cywilnych traktorów oraz dźwigów – budowanych na podwoziu T-34 rozpoczęła się podczas działań wojennych, a zakończyła się w latach 90. XX wieku. Zdecydowana większość z nich to przeróbki starych lub zniszczonych czołgów i dział samobieżnych.

• Czołgi mostowe – stare czołgi przebudowywane w polu lub w zakładach naprawczych. Wraki te wraz z przyczepionymi częściami mostowymi zatapiano w wodzie w dwóch rzędach na potrzeby specjalnych operacji przekraczania rzek, później zaś były wyciągane z wody i naprawiane w celu ponownego użycia.
• Wozy zabezpieczenia technicznego – podczas II wojny światowej niektóre stare czołgi były przerabiane na wozy zabezpieczenia technicznego (WZT-y) poprzez pokrycie pierścienia wieży lub dodanie nadbudówki. Po wojnie te zabiegi przetwórcze zostały sformalizowane w udanej produkcji bardziej dopracowanych modeli. Obecnie 2 egzemplarze znajdują się w muzeum w Dolinie Śmierci na Słowacji.

Dane taktyczno-techniczne

Modele radzieckich czołgów średnich z okresu II wojny światowej

	T-34 Model 1940	T-34 Model 1941	T-34 Model 1942	T-34 Model 1943	T-43 prototyp	T-34/85	T-44
Waga	26 t	26,5 t	28,5 t	30,9 t	34 t	32 t	31,9 t
Działo	76,2 mm L-11	76,2 mm F-34	76,2 mm F-34	76,2 mm F-34	76,2 mm F-34	85 mm ZiS-S-53	85 mm ZiS-S-53
Amunicja	76 nabojów	77 nabojów	77 nabojów	100 nabojów		60 nabojów	58 nabojów
Paliwo	460 l	460 l	610 l	790 l		810 l	642 l
Zasięg na drodze	300 km	400 km	400 km	465 km	300 km	360 km	300 km
Opancerzenie	15–45 mm	20–52 mm	20–65 mm	20–70 mm	16–90 mm	20–90 mm	15–120 mm
Koszty		270 000 rubli	193 000 rubli	135 000 rubli		164 000 rubli
Uwagi: wymiary, prędkości jazdy, moc silnika nie różniły się znacząco, z wyjątkiem T-43, który był wolniejszy niż T-34.

II wojna światowa

T-34 był główną siłą pancerną w radzieckich działaniach przeciwko Niemcom. Pojawienie się tego czołgu latem 1941 roku stanowiło psychologiczny wstrząs dla niemieckich żołnierzy, którzy byli przygotowani do stawienia czoła gorszemu przeciwnikowi radzieckiemu. Fakty te zostały przedstawione w pamiętniku Alfreda Jodla, który był zaskoczony pojawieniem się czołgu T-34 w Rydze. T-34 mógł skutecznie konkurować z wszystkimi niemieckimi czołgami z 1941 roku. Jednakże doświadczał poważnych problemów, np. z silnikami unieruchamianymi przez wsysany kurz i piasek (pierwotny filtr Pomon był niemal całkowicie nieskuteczny) oraz mechanicznych, nękających jego skrzynię biegów i sprzęgło. Co najmniej połowa wszystkich strat w czołgach pierwszego lata była spowodowana awariami, dużo mniej zniszczeń natomiast było skutkiem niemieckiego ognia, choć w danych statystycznych liczyły się także stare, nienaprawiane czołgi. Występowały braki logistyczne co do naprawy sprzętu. Nierzadko załogi wczesnych czołgów T-34 przybywały na bitwę z zapasową skrzynią biegów na pokrywie silnika. Dopiero późniejsze rozwiązania technologiczne zniwelowały usterki mechaniczne.

Zimą 1941/42 roku T-34 ponownie zdominowały niemieckie czołgi dzięki zdolności poruszania się po grząskim błocie lub śniegu bez zsunięcia się w dół. Niemieckie czołgi nie mogły przejeżdżać przez tereny, z którymi radził sobie T-34. PzKpfw IV używał niedostosowanego do warunków pogodowych zawieszenia resoru piórowego oraz wąskiej gąsienicy, mając skłonności do tonięcia w grząskich terenach

Niemiecka piechota, najczęściej wyposażona w działa przeciwpancerne PaK 36 37 mm, nie miała żadnych skutecznych środków na powstrzymanie T-34. W trakcie bitwy o FrancjęPaK 36 został nazwany kołatką do drzwi, ze względu na nieskuteczną penetrację wszystkich czołgów poza lekkimi, natomiast owo pukanie informowało załogi cięższych pojazdów o położeniu załogi obsługującej to działo. Załogi niemieckie wyposażone w tę broń, które walczyły na froncie wschodnim, nie mogły zatem niszczyć czołgów radzieckich. Wymuszało to na nich użycie cięższych dział ciągnionych – o większej sile rażenia, takich jak skuteczniejsze PaK 38, nowsze i dużo cięższe PaK 40 oraz działa 88 mm. Jedynie niski poziom wyszkolenia załóg czołgów, nieudolność dowódców radzieckich oraz oszczędna dystrybucja powstrzymały czołg T-34 przed osiąganiem większych sukcesów.

W latach 1942-1943 Armia Czerwona położyła nacisk na odbudowę strat z 1941. Poprawiono umiejętności taktyczne. Produkcja czołgu T-34 wzrosła gwałtownie, ale do jego konstrukcji wprowadzano wyłącznie ulepszenia, które mogły się przyczynić do przyspieszenia produkcji. Radzieccy projektanci zdawali sobie sprawę z konieczności poprawy pewnych niedociągnięć konstrukcji, lecz takie ulepszenia musiałyby doprowadzić do zwiększenia czasu oraz kosztów produkcji i z tego powodu nie mogły być zastosowane. W 1943 produkcja T-34 wzrosła do przeciętnie 1300 sztuk miesięcznie, dużo więcej od niemieckich szacunków. Jednakże radzieckie straty daleko przekraczały niemieckie z powodu braku umiejętności taktycznych.

W odpowiedzi na samą liczbę pojawiających się na polu bitwy czołgów T-34 oraz rosnącego zapotrzebowania na większą siłę ognia, Niemcy zaczęli rozstawiać bardzo dużą liczbę szybkostrzelnych dział PaK 40 75 mm, zarówno holowanych, jak i samobieżnych. Te ostatnie zaczęto budować w 1943 roku. Od 1942 roku i w połowie 1943 roku Niemcy rozpoczęli rozmieszczanie potężnych czołgów ciężkich typu Tygrys oraz średnich Pantera, których pojawienie się wzbudziło potrzebę ulepszenia czołgu T-34. Te poprawione wersje pojawiły się w dwóch godnych zauważenia postaciach: lepiej opancerzonej wersji z 1943 roku, która zawierała bardziej pojemny i wytrzymały zbiornik oraz zmodyfikowaną wieżę, a także wersji z 1944 z nową wieżą, utrzymującą kształt działa p-panc./p-lot. 85 mm ZiS. Te ostatnie miało znacząco większą siłę rażenia, w stosunku do poprzedniego działa 76,2 mm F-34 i ostatecznie dało T-34 zdolności ofensywne, których tak silnie potrzebowała armia radziecka.

W ostatnich latach wojny poprawiona taktyka radzieckich czołgistów była nadal gorsza od niemieckiej, ale wzrost operacyjnego i strategicznego wyszkolenia Armii Czerwonej oraz większe zapasy czołgów pomogły obniżyć statystyki strat. Projekt T-34/85 dał Armii Czerwonej czołg o większym opancerzeniu i mobilności niż niemieckie PzKpfw IV i Sturmgeschütz III. Ten pojazd nie miał natomiast możliwości rywalizacji z Panterą ani w dziale, ani w pancerzu. Dla żołnierzy ZSRR zaletą była dużo mniejsza liczba Panter niż T-34, a T-34/85 był wystarczająco dobry, by odpowiednio wyszkolona załoga mogła w różnych sytuacjach taktycznych przechylić szalę na swoją stronę.

Na początku wojny czołgi T-34 stanowiły tylko 4% radzieckiego arsenału czołgowego, lecz pod koniec wojny było to już co najmniej 55% masowej produkcji czołgów ZSRR (na podstawie listy w; Żeltow wymienia nawet większe wartości). Do czasu, gdy T-34 zastąpił starsze modele i stał się dostępny w większych ilościach, nowsze niemieckie czołgi, takie jak ulepszona Pantera, miały nad nim przewagę. Także radzieckie czołgi Iosif Stalin z późnej fazy wojny były lepiej uzbrojone i opancerzone niż T-34.

Naturalną rzeczą wydaje się porównanie ze sobą T-34 oraz amerykańskiego czołgu średniego M4 Sherman. Każdy z tych czołgów stanowił fundament sił opancerzonych w poszczególnych armiach alianckich. T-34 był najnowocześniejszym czołgiem w chwili, kiedy rozpoczęto jego produkcję, podczas gdy Sherman stał się ważnym uczestnikiem wojny od momentu pojawienia się w Afryce Północnej i na Pacyfiku w 1942 roku. Oba modele były unowocześniane i ulepszane na szeroką skalę przez cały okres ich eksploatacji, otrzymując nowe wieże z potężniejszymi działami. Oba zostały zaprojektowane w celu uproszczonego wytwarzania i eksploatacji przy poświęceniu części wydajności. Żaden z nich nie mógł się równać z niemieckimi czołgami: Panterą i Tygrysem w opancerzeniu i sile rażenia. Bardziej porównywalne były radziecki czołg ciężki IS-2 oraz amerykański M26 Pershing.

Czołgi te miały służyć przede wszystkim jako wsparcie piechoty. Rola „czołgu przeciwczołgowego” była również ważna. Produkcja niemieckich czołgów była ograniczona do względnie małej liczby skutecznych, lecz skomplikowanych w konstrukcji pojazdów (po części z powodu przestawienia produkcji na działa samobieżne), co stawiało je w niekorzystnej sytuacji. Decyzja funkcjonariuszy ZSRR o budowie dużej liczby czołgów T-34, przy stopniowym poprawianiu i upraszczaniu ich konstrukcji udowodniła skuteczność strategii, która pomogła w wygraniu II wojny światowej.